Buffon uzun mesleğe sahip isimlerden oldu. İtalya’daki yaşlı kaleciler geleneğini devam ettiren İtalyan, 43 yaşında eski ekibi Parma’ya imza attı. 45 yaşında futbolu bıraktı. Tabir yerindeyse değil tam olarak çocuğu yaşında gençlerle kadro arkadaşı oldu ve birlikte gayret etti. Grubun ağabeyi değil babası pozisyonundaki Buffon, ortadaki jenerasyon farkı sebebiyle yaşadığı ve değiştirdiği bir zorluğu anlattı.
Kaynak: @calicolog_tr
Son devirlerde İtalyan kaleci deyince akla o geliyor… Futbolu bırakmış olsa da…
Çünkü Gianluigi Buffon uzun bir meslek periyodu yaşadı. Arkadaşları futbolu bırakıp teknik yöneticilikte deneyimli devirlerine yaklaşırken o hala yeni ekip arkadaşlarına baraj kurduruyordu. 43 yaşında efsane olduğu Parma’ya imza attı, 45’te bıraktı.
Takımın ağabeyi değil, babası!
Gianluigi Buffon çocuğu yaşındaki isimlerle birebir idmanları yapıp tıpkı alanda ter döktü. Değişen nesil ve futbolcu kuşağı onda tuhaf durumlar da yaşatmış. Muhakkak başlı nezaket kurallarını bile uygulamamaları canını sıkmış.
Soyunma odasının tek “Günaydın” diyeni…
Buffon, 43 yaşında döndüğü Parma’da yaşadığı durumu şöyle anlatıyor:
“Parma’daki son iki dönemde grup arkadaşlarımla her gün tıpkı sahne yaşanıyordu.
Antrenmanlara geldiğimde ve soyunma odasına girdiğimde ‘günaydın’ diyen tek kişi bendim.
Çocuklar telefonlarına gömülmüş oluyordu, kulaklık takıyorlardı ya da başları öteki niyetlerle meşguldü. Neredeyse hiç kimse yanıt vermiyordu.
İlk başta bu durum beni çok hayal kırıklığına uğrattı.
Elbette, bunlar benim çocuklarım yaşında gençlerdi fakat bu bana uygun gelmiyordu. Ve ben, hiç yılmadan, daima yüksek sesle ‘Günaydın!’ demeye devam ettim.’
“Nasılsın Gigi?”, “İyiyim, Schiatta, çok çok uygunum. Sen nasılsın? Ailen nasıl?”
Buffon, günaydın demeyen grup arkadaşları karşısında pes etmiyor ve yaşı kendine yakın denebilecek 35 yaşındaki Schiatta ile soyunma odasında sık sık bir mizanseni tekrarlıyor. Mizansen günün birinde sonuç veriyor:
‘Bana yanıt veren az sayıdaki şahıstan biri Pasquale Schiattarella’ydı, o vakitler otuz beş yaşındaydı ve onunla küçük bir skeç yapardık:
‘Herkese günaydın!’ derdim soyunma odasına girerken, herkesin duyabileceği bir ses tonuyla.
‘Günaydın, Gigi’ kederi o da tıpkı tonda.
‘Günaydın, Schiatta!’ diye cevap verirdim.
‘Bugün nasılsın, Gigi?’
‘İyiyim, Schiatta, çok çok yeterliyim. Sen nasılsın? Ailen nasıl?’
Ve böylelikle yaşlı beyefendiler ortasında geçen nazik bir sohbet sahnesi canlandırırdık.
O andan sonra öbürleri de selam vermeye başladı ve bunu küçük bir muvaffakiyet olarak gördüm.
Sonuçta, her vakit en yeterli yaptığım şeyler bunlar: Kadro içinde ahengi sağlamak, nelerin yanlış gittiğini anlamak; hiç değilse deneyimim sayesinde…
Ne yazık ki bu özelliğimi kendi hayatımda uygulamayı başaramıyorum.”
